Gwyn Ashton is geboren in Wales, U.K. Zijn ouders emigreerden naar Australië en namen kleine Gwyn uiteraard mee naar down under. Op zeer prille leeftijd ontdekte hij de gitaar én Rory Gallagher. Het gezegde ‘Oefening baart Kunst’ ging ook voor hem op, hij beheerste de zes snaren als een wizard of Oz en begon te toeren, al dan niet in het voorprogramma van één of andere levende blueslegende.

In 1993 kwam hij met zijn debuutelpee “Feel the Heat” de toenmalige bluesrock-scene door mekaar schudden vanuit het grootste stuk land van Oceanië. Hij begon stilaan vaste voet te krijgen in Engeland, zijn eiland van oorsprong met zijn Australisch klinkende, distorted slideguitar. Ook zijn landgenoot en slider Dave Hole vond heel wat weerklank in de U.K.

“Beg, Borrow & Steel” zag het daglicht in 1996. Dit is voor mijn part zijn nog niet geëvenaarde meesterwerk tot op heden. Dit album nam hij nagenoeg integraal op met zijn National Steel guitar uit 1936. Zo roots als maar enigszins kan en een geloofsbrief die hem bij mij enorm krediet verschaft voor wat hij daarna nog allemaal uitvrat. “Fang It”, we schrijven 2000, werd opgenomen met Gallagher’s rhythm section Gerry McAvoy en Brendan O’Neill. Nine Below Zero’s Dennis Greaves zat aan de knoppen, hoe kon het ook anders. Geen wonder ook dat deze plaat aardig naar Britse bluesrock anno 1970-80 ruikt en men denke daarbij aan Dr. Feelgood, Nine Below Zero, enz…

In 2007 komt hij met zijn beste electrische album op de proppen. “Prohibition” ligt het meest in de lijn van Rory’s werk. Hij doet beroep op hardcore rhythm sections van Michael Schenker, Ian Gillan en The Sensational Alex Harvey Band. Moest er nog zand zijn? En het resultaat is verbluffend en zeer genietbaar.

En nu dan deze “Two-Man Blues Army”, zo genoemd omdat zijn rhythm section deze keer bestaat uit één man, drummer Kev Hickman, warrior van de ezelsvellen. Samen spelen ze deze CD echter zo vol als een ei. Ik kan niet zeggen dat ik één halve minuut een bassist mistte. In zekere zin bewandelt ze verder de weg die hij op “Prohibition” is ingeslagen, maar “2-man” klinkt ruiger, beestiger, instinctiever, lo-fi als een live bootleg. Eric Sardinas heeft er een geduchte concurrent bij gekregen. Het openingsnummer “Meltdown at the Hoo” is niet mis te verstaan : not for weak hearted sissies ! Nochtans blijft Gwyn, net als Eric trouwens, uit de delta-roots putten, direct of indirect. Hij schotelt ons een zeer originele en gedurfde versie voor van “Cross Road Blues”. Bevreemdend tot en met. Anderzijds speelt hij zijn eigen nummer “Junior Got a Blade” in de meest pure delta-stijl op zijn ouwe National Steel en stompbox. En met zijn “Ain’t Nobody’s Fool” is hij dichter dan ooit bij zijn idool Rory Gallagher gekomen.
Ashton verblijft inmiddels terug het grootste deel van zijn tijd in de U.K. Hij toert er haast constant. Ook in Duitsland is hij een graag geziene gast en speelt er zowel in het blues circuit als op de rock podia. In Frankrijk lust men hem zowel solo, akoestisch als in Two-Man band formaat. En bij ons is hij nagenoeg onbekend.

Maar daar komt verandering in, nu Bertus de distributie van Fab Tone Records in Europa verzorgt. En met Hans Broere aan het promotiestuur kan het haast niet anders of we zien en horen Gwyn Ashton’s Two-Man Blues Army volgend jaar op onze Belgische podia.

Ondertussen kan je je honger voorlopig stillen met de CD. Een must have voor Rory fans, bluesrockers van het eerste uur en slide-guitar afficionados.

witteMVS